Yazgı,Yalnzılık ve Yazmak...

Yazgı,Yalnzılık ve Yazmak...

Yalnızlık yazarın yazgısı mıdır diye düşünüyordum uzun zamandır. Sonra bu düşüncemi oluşturan cümledeki üç ana kelimenin aynı iki sesle başlaması ve anlam bütünlüğü için birbirlerine ihtiyaç duyuyor olması beni; düşüncemdeki savdan kuşkulanmaya itti. Ve daha sağlıklı bir yorum yapmak için önce bu kelimeleri en yalın anlamlarıyla, sözlük halleri ile görmek istedim. Ve TDK sözlüğe şöyle bir baktım. Ne dese beğenirsiniz kelimelerimiz için;

Yazgı: Bütün olmakta ve olacak olanları önceden ve değişmeyecek biçimde düzenlediğine inanılan doğaüstü güç,

Yalnızlık: Kimse bulunmama durumu, ıssızlık, tenhalık.

Yazmak: Söz ve düşünceyi özel işaret veya harflerle anlatmak.

Söz ve düşüncelerini özel ,işaret ve harflerle anlatmaya neden ihitiyaç duyar bir insan. Bütün olmakta olan ve olacak olanları önceden düzenlediğine inanlılan bir güç karşısında durabilmek için etrafına baktğında kimse bulamamasından,ıssızlığın tam ortasında bir başına kamış gibi hissetmesinden midir?

Evet bazılarımız sadece hayatımızıda olup bitenlere anlam verme çabamızı aklımızdan geçirmekle, düşünmekle yetinirken bazılarımzı ille bu düşünceleri kağıda dökmek ister. Döktüğü yetmezmiş gibi bunları bir başka gözün görmesi, bir başka aklın süzgecinden geçmesi ve bir başasınında öyle düşünüyor, hissediyor olmasını diler.

Aksi olsa düşünür geçer giderdik. Ama olmuyor. Adına kader, yazgı ,din her ne dersek diyelim bizim göremediğimiz ve ne yaparsak yapalım hayatımızı şekillendirdiren bir güç olduğuna inanmamız ve o güç karşında tek başına olamaıyacağımız endişesi bizi yazmaya itiyor. Yazdıkça biliyoruz ki ya da kendimize diyoruz bu evrende yalnız değilim. Benim acımı acımı, paylaşan dertdaşlarım var. Ve ben bir anlamlı sonuç, çare bulmasam da elbet bir gün onlardan biri bu hayata bir anlam katar.Aziz Nesin usta demiş ki: Yatağına yatınca; Yüreğinin sesinden uyuyamıyorsan, Anla ki yalnızsın...

Orhan Veli ne diyor peki:

 Bilmezler yalnız yaşamayanlar,

Nasıl korku verir sessizlik insana;

İnsan nasıl konuşur kendisiyle;

Nasıl koşar aynalara,

Bir cana hasret, Bilmezler.

‎ Cemal Süreya

"Biliyorsun ben hangi şehirdeysem

Yalnızlığın başkenti orası"